Dag 22: van Datong naar Beijing - grote drukte en contrasten

Woensdag 27 april: net voor de wekker wakker van onze vertrouwde stationomroepster en even heerlijk luxe gedoucht. Naar beneden voor het ontbijt (kaartjes koop je voor ¥30 bij de receptie waar ze worden afgestempeld op de dag van vandaag, vervolgens loop je 10 meter naar een dame die de kaartjes weer inneemt en je mag doorlopen naar de eetzaal. Ineens een drukte hier met -jawel- een buslading Nederlandse pensionado's.... Met wat voordringen lukt het ons om wat toast en ommeletjes te pakken te krijgen, onze trein vertrekt al over 3 kwartier. De paar Zweden die bij ons aan tafel komen verbazen zich over de Nederlanders die ze waar ook ter wereld tegen komen. Of wij allemaal zoveel vrije dagen hebben te besteden? Of is het miesschien toch vooral de grote aantallen 55+ers die genoeg geld en tijd hebben om de wereld over te trekken. Zo'n reis over de aardbol geeft je wel weer te denken hoe ongelooflijk goed wij het hebben, en hoe erg dat er dan nog zoveel ontevreden en zelfzuchtige mensen zijn die liever niets van die rijkdom willen delen...
We halen onze spullen, leggen de kapotte koffer open op het bed en gaan uitchecken bij de receptie. Met haar vertaalapp vraagt de dame of we niets vergeten zijn? We gebaren dat ze die mogen houden en krijgen onze ¥100 borg terug. We racen naar het station want hebben nu nog maar 25 minuten meer. Gelukkig gaat de controle van het kaartje en de x-ray check van alle bagage vlot en kunnen we meteen de trein opstappen. Het is een hele chique wagon, een softsleeper, die we delen met een vrouw en een oma met kleindochter. Wij hebben blijkbaar de onderste banken, zij de bovenste. Ieder heeft een dik dekbed en twee kussens, en na het vertrek krijgt elke coupé een thermoskan heet water. Er is zelfs een echt toilet (geen gat in de grond) met toiletpapier en er zijn wastafels met zeep. We rijden de stad uit en zien nog een keer de enorme wijken met nieuwe flatgebouwen. Het is wel droog vandaag maar erg vochtig waardoor we de hele rit niet ver naar buiten kunnen kijken. We stoppen een aantal keer op kleine stationnetjes en kopen bij een karretje in de trein een schaaltje aardbeien en mini-banaantjes. Een verlegen meisje komt met haar moeder langs en ik geef haar een banaantje. Een kwartier later wordt het kind door haar moeder onze coupé in gewurmd met in beide handjes een appeltje. Blijkbaar spreken ze beiden een beetje Engels maar is het meisje zó verlegen dat het er niet helemaal uitkomt. Ik geef haar nog een aardbei en we zijn allebei blij. Onderweg zien we het landschap veranderen; steeds meer landbouw, kleine landjes door boeren meestal met de hand bewerkt. We zien er heel wat lopen met een tank chemische troep op hun rug, hun veldje te bespuiten. We zien canyons on het landschap en proberen de Muur te zien die volgens het boekje hier vandaan goed te zien zou moeten zijn. Helaas had niemand rekening gehouden met mist! We zien kassen en veldjes en soms boomkwekerijen. Sommige stukken zijn perfect onderhouden, maar het contrast is groot met andere verwaarloosde stukken met troep en plastic. Soms zien we grafzerken met bloemen op het stukje land dat mensen bewerken.
Tegen 12 uur gaan we naar de restauratiewagen (waar we om half 11 nog waren weggestuurd omdat ze niets hadden, zelfs geen koffie of thee) en wijzen we bij anderen aan wat we willen hebben. We krijgen een lunch met schaaltjes gemarineerde ui en bleekselderij met black fungus, en een schaaltje rijst en een schaaltje met gekookt water met ei er doorgeen geroerd. Op dat ei-water na smaakt het helemaal niet verkeerd, maar we zijn het niet eens met het handboek dat zegt dat de restauratiewagens van China veruit de beste zijn boven die van Rusland en Mongolië. Terug in de coupé wordt de dame in kwestie wakker en nu blijkt dat ze toch samen reizen. Bizar voor ons om te zien hoe het meisje door haar oma ("lala") wordt beziggehouden en opgevoed, en de moeder er gewoon niet naar omkijkt. Het landschap verandert nu, na de stad Zhangjikou komen we langs een groot meer, daarna komen er steeds meer bergen. Het laatste stuk voor Beijing, de laatste anderhalf uur, volgen we de San Gan rivier die hier in de hoge bergen een enorm ravijn heeft geslagen. We komen over hoge bruggen, langs steile afgronden en door ontelbaar veel tunneltjes en tunnels, sommigen zijn wel een paar kilometer lang. Tussendoor valt het ons op hoe groen de bomen en planten hier zijn, vooral als ik onze foto's van het begin tot na Mongolië bekijk. Dat lijkt ook alweer maanden geleden, dat wij in Moskou en Suzdal waren!!
We laten de prachtige ruige bergen achter ons en betreden de voorsteden van miljoenenstad Beijing, met volgens onze kaart nog een 20 km te gaan tot aan het centrum. Het is helaas nog altijd bewolkt en er valt een spat regen. De laatste kilometers door de stad gaan ontzettend traag en met vertraging van een half uur komen we dan aan in miljoenenstad Beijing! Op het perron staat een jongedame ons op te wachten en na wat foto's op het perron en buiten op het stationsplein waar het krioelt van de mensen lopen we naar de auto met chauffeur. We rijden dwars door de binnenstad langs een hele dure winkelstraat met Prada's en Cartiers en we worden afgezet bij het King parkview hotel. We betalen een borg van ¥200 en krijgen een ruime kamer op de 4e verdieping met uitzicht op de parkeerplaats. "Parkingview hotel" was ook een goede naam geweest :)
We gooien onze spullen af en haasten ons naar de Bell en Drum Tower, zo'n 2km verderop. In de Drumtower kun je elk uur een drumvoorstelling zien die de moeite waard moet zijn, en de laatste is om 16:45 uur. We lopen flink door en komen om 16:38 uur aan bij de toren. Helaas komen we er van de security niet meer in, het is al gesloten. Vijf minuten later horen we de drums binnenin de toren rammelen. Nou ja wie weet komen we hier nog wel een keer...? We vinden wel een heel mooi barretje aan het pleintje, ook heerlijk om de opdringerige riksha-rijders en veerbal-verkopers te ontvluchten. We nemen een IPA met een paar heerlijke loempiaatjes, genieten! We zitten op een dakterrasje van een klein huisje. Dit is het begin van een van de vele hutongs in het centrum van Beijing. Een hutong is een wijk waarin heel veel kleine huisjes bij elkaar gebouwd zijn, zonder veel voorzieningen (er zijn in elke straat wel een paar openbare toiletgebouwtjes, ook voor de locals). Deze hutongs zijn rond de 15e eeuw gebouwd voor de rijkere Chinezen die dicht bij het centrum mochten wonen. De sjiekere huizen zijn groots opgezet met twee rode toegangsdeuren op het zuiden (volgens de feng shui principes en werden bewaakt door twee stenen leeuwen. In de dwarssteegjes staan de kleine huisjes. De oorsprong van hutongs is nog veel ouder en dateert ergens uit de 10e tot 5e eeuw voor Christus. Het verval van de hutongs kwam na 1950, toen de overheid bepaalde dat niet 1 maar 4 gezinnen in een woning moesten leven. De laatste decennia probeert de overheid steeds meer hutongs te vervangen voor rendabelere flatgebouwen, waarbij de oorspronkelijke bewoners naar anonieme buitenwijken worden verbannen. Gelukkig wordt de laatste jaren het belang en de aantrekkelijkheid van de hutongs ingezien en komen er ook meer en meer rijkere mensen wonen. We zijn dankbaar voor onze plattegrond-app die ervoor zorgt dat we nooit echt verdwalen in dit labyrint van steegjes en restaurantjes, winkeltjes, elektrische brommertjes, fietsen, barretjes, neonreclames en terrasjes. We kijken onze ogen uit en genieten van de geuren, kleuren en geluiden die op ons een diepe indruk maken. We zien er ook kleine ziekenhuisjes en politiebureaus, en ook dat er volop ge- en verbouwd wordt om de huisjes in goede staat te houden. Er zijn een heel hoop mensen op de been hier, en we zien er veel met mondkapjes op. Sommigen met de kapjes zoals wij ze in ziekenhuizen gebruiken, maar er zijn er ook met koolstoffilters en met modieuze kapjes in dezelfde stof als hun jas! We lopen op een bepaald moment ineens op net gelegd asfalt; we voelen de hitte door onze schoenzolen heen en als we even stilstaan blijven we bijna vastplakken! We lopen langs de tempel van Confucius en de Lama-tempel, die allebei helaas al gesloten zijn na 17 uur. Alles gaat hier erg vroeg dicht in China dat is wel jammer. We kopen Tibetaanse gebedsvlaggetjes voor onze datcha en zien een enorm sjiek vegetarisch restaurant waar we even een blik op de menukaart werpen. Echt ontzettend lekkere en bijzondere gerechten maar ook exclusieve prijzen. We gaan toch liever iets lokalers eten en lopen weer verder de volgende hutong in. We zien wat mannen Chinees schaken spelen, groentenstalletjes en veel eettentjes, waarin mensen een soort fondue eten en op straat ook steengrillen en barbecueën. Via onze plattegrond-app komen we bij een vegetarisch restaurant dat nog in oude hutongstijl is bewaard. We lopen met de ober mee door de verschillende vertrekken en langs een binnentuintje naar een paar tafeltjes die al bijna allemaal bezet zijn. Het blijkt een schot in de roos. De kaart heeft gelukkig ook foto's en Engelse teksten maar is ontzettend uitgebreid wat de keuze lastig maakt. We kiezen de "Buddha jumps over the wall" omdat het zo'n geweldige naam heeft. Het blijkt een soort stoofpotje met allerlei ons onbekende paddenstoelen. Daarnaast hebben we vegetarische lamsfilet met komijn-kruiden dat ook heerlijk smaakt. Daarbij nog drie schalen met heerlijk knapperige sugarsnaps, groene asperges en lotus, een soort witte wortel met ronde gaatjes erin. We smikkelen met onze chopsticks al het lekkers op. Als we weggaan zien we een paar obers aan een tafeltje een spel doen met witte en zwarte stenen. Het blijkt 5 op een rij te zijn en wij mogen ook een paar potjes spelen. Echt een simpel maar erg leuk spel. We lopen de donkere nacht in dwars door de hutong terug naar het hotel.
Vermoeid maar erg onder de indruk van deze enorme wereldstad duiken we onze plank-harde bedjes in!