Dag 23: de Grote Muur, Art District 798 en het grootste plein ter wereld

Donderdag 28 april: wakker om 7 uur en voor het ontbijt naar de 5e verdieping, inderdaad met uitzicht over het park bij de verboden stad! Echt een bijzonder mooie plek dit hotel zo midden in het centrum. Vandaag schijnt de zon en wordt het naar verluidt 28'C dus we hebben ook onze zomerkleding niet voor niets meegesjouwd. De chauffeur wacht ons al op in zijn grote Chinese auto en we vertrekken dwars door de ochtendspits naar het noordoosten. Onderweg zien we pas goed hoe druk en hoe groot Beijing werkelijk is. Op een brug over de ring zien we honderden voetgangers, die volgens de chauffeur van en naar de metro lopen. Ondanks het zonnetje zien we ook goed de smog nu hangen; je kunt nergens verder kijken dan een paar honderd meter hooguit, alsof het altijd mistig is hier. De chauffeur hoest met regelmaat zijn longen bijna uit zijn lijf, dat kan nooit heel gezond zijn hier. De rit naar de Muur zal zo'n 2 uur duren. Als we de stad achter ons laten komen we via prachtig aangelegde en goed onderhouden straten met groene borders en "highways" met prachtige bomenrijen na anderhalfuur bij wat heuvels. Deze route is wel een stuk indrukwekkender dan wanneer je met de trein de stad binnenrijdt. 
Met een kwartiertje zijn we ter plekke. De chauffeur loopt met ons mee naar de kassa en we kopen een toegangskaartje, een ticket voor de kabelbaan en een voor de shuttlebus. We spreken af over 3 uur hier en wij looen via de souvenirstalletjes -waar ik een Mao-petje koop- naar de shuttlebus. Die brengt ons met een kort ritje naar de voet van de kabelbaan, waarin we snel een stuk hoger komen en prachtig uitzicht hebben op de muur en de torens. Bovenaan aangekomen stappen we met een paar treden toch echt op de Grote Muur! Wat bijzonder om te kunnen meemaken, we zijn er echt!! We besluiten linksaf te gaan en lopen een stuk de muur op. In de wachttorens vind je soms informatie over dat stukje van de Muur. Onder het klimmen en dalen (je moet goed opletten want soms zie je niet goed of er een trapje is of dat de stenen schuin omhoog gaan) turen we steeds door de kantelen naar de bergen om ons heen. Niet voor te stellen hoe ze hier rond het jaar 1400 met man en macht deze stenen zo hoog gekregen hebben en bovenop de bergruggen honderden kilometers lang dit bouwwerk hebben kunnen maken... Voor ons is het al zwaar om alle stappen en trappen te beklimmen. Later horen we van onze gids dat de Muur ook de grootste begraafplaats ter wereld is; alle arbeiders die tijdens de aanleg sneuvelden werden in de ruimte tussen de zijwanden begraven. Als we nog een stukje verder weer even stoppen voor een van de vele fotomomentjes, zien we echt ineens een bekend gezicht: het is Conor, onze Ier die we al sinds Irkutsk steeds weer tegenkomen, hij staat ineens recht voor ons! Hoe groot is doe kans dan?? Supergrappig elkaar weer tegen te komen en dan nog wel op zo'n bijzondere plek! We maken foto's, wisselen emailadressen uit en klimmen een stukje samen op. Hij heeft gehoord dat de eerste paar watch towers allemaal sinds 1980 of recenter gerestaureerd zijn, maar als we er nog een paar verder klimmen komen we bij een stuk muur met originele bestrating en stenen. We lopen vanaf het 14e tot aan het 20e wachthuisje en zijn daarna zó kapot dat we het wel best vinden. We willen daarnaast ook op tijd terugzijn bij de chauffeur om te proberen vanmiddag toch nog op tijd bij de Drum Tower te kunnen zijn. De laatste klim omhoog was veruit de zwaarste; na een heleboel erg steile trappen komen we bij een laatste trap omhoog met tredes die zó hoog en steil zijn, dat het nog nauwelijks te doen is. Eindelijk boven aan gekomen, voelen we onszelf échte helden. Ook al beseffen we dondersgoed dat de echte helden de bouwers zijn geweest. We genieten nog even van het uitzicht en nemen weer afscheid van Conor, die als een echte Snelle Jelle nog een stukje verder de Muur op loopt. Wij gaan lekker afdalen, terug naar de kabelbaan. Het blijkt toch nog een heel stuk en onderweg komen we nog best wel veel mensen tegen. We beseffen echter wel dat we een zeer rustig moment hebben gekozen om de Muur hier te bezoeken; komend weekend is het een Nationale Feestdag (1 mei Dag van de Arbeid) en dan kun je hier niet alleen over de Muur maar ook over de koppen lopen. Vlak voor we weer bij het vertrekpunt zijn, zie ik in een ogenblik iemand een foto maken van de muur met een tuinkabouter: echte Amélie-fans herkennen elkaar over de hele wereld!! We mogen hun kabouter even lenen en maken een supertoffe foto! Dan zijn we weer terug vlakbij de kabelbaan en maken speciaal voor Robert en Martina een foto bij het eerste stalletje en toilet als je van de muur afstapt. 
We gaan weer terug in de kabelbaan naar beneden en nemen de shuttlebus naar het base camp. De chauffeur neemt ons vlot mee terug naar Beijing, waar we uitstappen bij Art District 798. We krijgen een uur de tijd om deze über-hippe kunstwijk te bekijken. Het is ontstaan in een verlaten fabriek, waar kunstenaars zich vestigden en niet meer wilden wijken. Later heeft de overheid dit initiatief omarmd en nu is het een hele wijk met allerlei art galleries, cafétjes en beeldhouwwerken. We zien echt leuke, mooie, verrassende en maffe dingen. Na een tijdje rondgekeken te hebben, gaan we op een bloemig terrasje zitten en drinken ijskoffie en een fruitcocktail. Mmm daar knappen we helemaal van op! Dan is het al weer rijd om terug naar de chauffeur te lopen, op ons verzoek gaat hij ons afzetten bij de Drum Tower. Het lukt vandaag zowaar om er voor sluitingstijd te komen, hoera! We kopen een kaartje en lopen naar binnen. We mogen gelukkig eerst nog een paar enorme trapoen op lopen, 69 hoge treden om precies te zijn. Bovenaan komen we in een grote ruimte, waar in totaal 25 enorme drums staan opgesteld, 24 grote en 1 buitencategorie. Er is ook een tentoonstelling over het meten van tijd en hoe de Chinezen dat op verschillende manieren hebben geprobeerd; met kaarsen, wierook en met water. De vier waterbakken (kelou) die hier staan opgesteld waren zeer nauwkeurig in tijdsaanduiding. Vandaag zijn we een half uur te vroeg voor de drums dus gaan we op het balkon nog van het uitzicht over de stad genieten. Het is een stuk helderder dan gisteren maar het zicht blijft erg beperkt door de hoge luchtvochtigheid en/of de smog. Om 16:45 begint de voorstelling en komen er 4 mannen en een vrouw in wit-rode pakjes die elk voor een van de drums gaan staan. Dan begint de middelste op de grote drum te slaan, een machtig intens geluid brengt dat voort. Vervolgens krijgen we een heel bijzondere ritmische voorstelling waarin de vijf perfect op elkaar zijn ingespeeld. Het was zeker de moeite waard om terug te keren. Na de voorstelling besluiten we de metro te nemen naar het Tian'anmen plein (Hemelse Vrede). We lopen naar het metrostation en komen langs een koekjeswinkel waar een flinke rij voor staat. Spontaan besluiten we aan te sluiten en als we aan de beurt zijn nemen we 6 koekjes van 6 verschillende vormen en smaken. Het kost een paar euro maar dan krijg je ook een hele zak vol lekkers. Het systeem om met de metro te reizen is erg intuïtief maar om bij het plein te komen moeten we een soort omweg maken omdat er geen rechtstreekse lijn onder de Verboden Stad lijkt te lopen, en stappen we vijf keer over voor we op het juiste station zijn. Tijdens de rit zien we dat de Chinezen flink commercieel zijn geworden; ze projecteren reclamefilmpjes op de metrotunnelmuur tussen twee stations in! Uiteindelijk stappen we uit bij Tian'anmen square west en na een bagagecontrole en gelukkig nog een paar trappen zien we het enorme rode gebouw waarop het portret van Mao prijkt. Wat een enorme afmetingen hier! Een 2x achtbaansweg loopt voor dit toegangsgebouw naar de verboden stad langs, en het Plein van de Hemelse Vrede ligt er tegenover. Dit immense plein is het grootste plein ter wereld en prachtig ingericht met kleurrijke bloemenborders. Regelmatig komt er een groepje mannen in uniform voorbij marcheren maar China is lang niet zo gecontroleerd als ik had gedacht. We zien de obelisk ter nagedachtenis aan de strijders voor de volksrepubliek en daarachter is het mausoleum (Mao-soleum). Het plein lijkt zo al groot, maar is bij het mausoleum nog niet eens op de helft van zijn totale grootte. De zon is aan het onder gaan en er verzamelt zich een flinke hoop mensen rondom de grote vlag tegenover de toegangspoort naar de Verboden Stad. We gaan erbij staan en na een halfuurtje, vlak voor de zon echt onder is (19:05 uur) komen er uniformen aangemarcheerd. Even later wordt de 16-baansweg afgesloten en komt er een groep uniformen met bajonetten uit de Verboden Stad over de weg naar de vlag toe, die met veel ceremonieel wordt gestreken. De Chinezen om ons heen zijn erg begaan bij hun vlag en we zijn gelukkig wat langer dan de gemiddelde Chinees, anders hadden we door alle smartphones heen er niets van kunnen zien. Als de vlag is gestreken flitst het licht op de Verboden Stadsmuur aan en wordt het indrukwekkend verlicht. We kijken nog even goed om ons heen en gaan terug naar de metro, waar we na een paar keer overstappen ten noorden van de Drumtower uitstappen. Het is even lastig oriënteren, zeker omdat de batterij van mijn smartphone leeg is, maar ik weet dat we naar het zuiden moeten lopen dus we hoeven geen riksha te nemen maar lopen zelf de goede kant uit. We komen bij reaturant Yunnan, dat in ons handboek wordt aangeprezen om zijn bijzondere (ook vegetarische) keuken. We wachten even buiten op straat met een biertje tot er een lekje is en gaan dan binnen zitten. We bestellen een paar gerechten, met als hoogtepunt een hete koperen pot waarin een lekker maaltje uit te vissen valt met onze stokjes. We genieten van al het lekkers en gaan moe en voldaan terug naar het hotel. We beginnen al te wennen aan de harde bedden en als we de koffers voor morgen alweer hebben ingepakt, vallen we als vanzelf in een diepe slaap.