Dag 20: onze eerste kennismaking met China

Maandag 25 april: we worden om kwart over 5 wakker van de wekker en ruimen onze slaapzakjes en spulletjes op. We drinken nog een thee en vullen de thermoskan. We zien buiten de voorstadjes van Jining in het opkomend zonnetje. De eerste indruk is dat het een enorm goed georganiseerd, net en praktisch land is. Een viaduct waat we onderdoor rijden is op elk deel aan linker- en rechterzijde genummerd, net als de staander waar de beide delen op liggen. Er zijn irrigatiesystemen om het land te cultiveren, er worden flatgebouwen uit de grond gestampt en zelfs al voor 6 uur zijn bouwvakkers aan het werk op een werf. 
Als de trein gaat afremmen pakken we onze koffers. De beheerder van onze coupé wordt vreselijk zenuwachtig, in Mongolië hadden we blijkbaar tickets gekregen tot aan Beijing. Als ik de tickets van Jining naar Datong laat zien is het goed en geeft hij onze kaartjes terug. We stappen uit op een brandschoon en stil station. We zijn in een communistisch land aanbeland!! We lopen de hoge trap van de oversteek op, de roltrap en lift zijn helaas buiten gebruik. Halverwege komt er al een official aan en gebaart dat we mee moeten lopen naar boven. Als we boven zijn komt er al een andere official aan die ons meeneemt naar de centrale hal. Engels spreken doen ze hier niet, dus dat wordt nog wat. Op een plattegrondje van het station staat met pictogrammen een bagageruimte aangeduid maar dat is "no no" dicht. Hij heeft een vertaalapp op zijn smartphone en zegt ons dat we voor onze trein naar Datong naar de 1e verdieping moeten. Ik typ op zijn telefoon in waar een ATM of bank is, en hij wijst naar buiten, de hoofdstraat en dan aan de linkerkant. We sjouwen dan maar met onze koffers de stad in, via detectiepoortjes, hekken en pijlen op de grond kun je eigenlijk steeds maar een kant op. Wel lekker overzichtelijk. Het is nog vroeg maat de zon schijnt al en het wordt snel warmer. We worden continu aangestaard en mensen nemen ook foto's en selfies van ons. We voelen ons net George Clooney en Julia Roberts (alleen hoeven zij hun eigen bagage niet te sjouwen). Het is nog erg rustig op straat en we kunnen de ATM snel vinden. We gokken op een wisselkoers van 7 Yuan voor €1 en pinnen ¥1000. In de bankhal hangt een plattegrond. Volledig in het Chinees maar we denken te kunnen zien waar een parkje moet zijn om te kunnen ontbijten. We lopen drie blokken en slaan dan rechtsaf. In de verte zien we een paar bomen en een pagode, waar we op een pleintje op een bankje gaan zitten. We trekken veel bekijks, gek hoor dat wij een van de weinige westerlingen zijn in zo'n grote stad. Op het pleintje is een groep van zo'n 30 mannen en vrouwen verzameld die op muziek uit een draagbare stereo dansoefeningen uitvoeren. Het park ligt op een heuvel en is via een hoge trap te bereiken, dat doen we maar niet met die koffers en tassen. Het is hier een levendig centrum waar veel Jiningers 's ochtends hun sportoefeningen doen. Wel supergezond, ookal hebben de meesten wel een mondkapje op. Even later komt en man met een grote dikke kwast met lange steel en een fles waar water in zit. Hij begint halverwege op het plein allemaal Chinese karakters met water op de grond te tekenen. Heel speciaal ook al begrijpen we totaal niet wat het betekent. 
We picknicken op een bankje in het zonnetje met druivensap en koeken uit Ulaanbaatar. We hebben nog een uur of 4 voor onze trein naar Datong vertrekt. We zien een stoet met mensen voorbij lopen, bijna marcheren. Bijna iedereen wappert met een rood vlaggetje, voorop loopt iemand met een grote rode vlag. Na een uurtje zijn de meesten mensen wel uitgedanst, hoewel er nog steeds een pasr fanatiekelingen doorgaan met de ochtendgymnastiek. Wij gaan ook teruglopen. Helaas breekt het hengsel van een van onze koffers dus kunnen we die nu niet meer voorttrekken. We gaan op zoek naar een restaurantje maar vinden niet zoveel. Het zijn hier vooral telecom-, kleding- en fietsenwinkels. We gaan naar binnen bij wat misschien we een warenhuis is, wellicht hebben ze ook koffers? Het is inderdaad een department store en bij binnenkomst worden we verwelkomd door maar liefst 6 (!) dames in blauwe pakjes met rode sjerpen om, die ons in koor met "ni hao" begroeten. Zo kunnen wij ook in Nederland zorgen voor nul werklozen! Als ik bij de koffers blijf staan, loopt Frank even naar boven om te zien wat ze hier nog meer verkopen. Helaas geen koffers. Ondertussen staat er al een heel kluitje Chinezen om mij heen die allemaal met mij op de foto willen. Haha leuk zo een beroemdheid voor een dag te zijn!
We lopen richting het station terwijl het nu echt warmer wordt, tegen de 18 graden. We lopen een winkel binnen maar dat blijkt een hotel. Als we om chai (thee?) vragen, stuurt een vriendelijke meneer ons om de hoek naar een zaakje waar we inderdaad aan een tafeltje kunnen zitten. We krijgen ook een menukaart, in het Chinees, zonder pictogrammen of foto's. Hmmm. In onze reisgids staat wel het woord voor thee. De eigenaar begint te lachen en komt met een grote witte theepot aan! Thee met melk, dat dan weer wel. En er wordt ook een mandje bij geserveerd met een stuk of 8 dumplings. Oei dat hoeft nu ook weer niet, hoewel ze vers uit de stoompan komen want achterin de zaak staat een jonge vrouw de dumplings te vullen en dicht te vouwen. We blijven even zitten en bekijken de drukte die er inmiddels op straat heerst. We rekenen ¥18 af en zwoegen naar het treinstation. Eerst buiten op het plein al door een poortje, nadat we onze treintickets laten zien. Binnen gaat alle bagage door de x-ray en wij zelf worden ook gecontroleerd. Dan gaan we zitten in de grote wachtruimte. We kopen wat drinken voor onderweg en kijken mensen. Om 12:00 uur gaan we richting platform 1. Het is hier dus niet de bedoeling dat mensen zomaar op het station of perron komen. We moeten wachten voor het hek, totdat een strenge dame in uniform het slot eraf haalt en de deur erachter open gooit. Op het platform vind je netjes een streep langs de rand waar de trein komt en kun je precies aflezen waar jouw wagon zal stoppen. We zitten in nr.9 en dat blijkt een sjieke eersteklascoupé te zijn! Heerlijk een coupé voor ons twee met een klein beetje airco en schone ramen!
We vertrekken stipt op tijd en rijden de stad uit. Langs het spoor zien we nog een tijd wijkjes met kleine stenen huisjes heel dicht op elkaar. Verder weg van de stad zien we hoe de Chinezen er -in tegenstelling tot de Mongolen- wel in slagen om de bodem vruchtbaar te maken en houden. Elk stukje vlak land is hier bewerkt, de heuvels en dalen zijn groen, we zien veel waterbassins en in het eerste stuk van deze reis (deze provincie heet Inner Mongolia) zien we ook nog een paar kamelen, ezeltjes en zelfs gertenten. Ook zien we een soort (graf-?) zerken die steeds voor een laag rond gebouwtje staan dat als een soort graf zou kunnen dienen. Na een uur komen we bij een stadje, en daarna zouden we volgens ons handbook een "glimpse" van de Chinese muur moeten kunnen zien. We kijken alle kanten op en zien misschien in de verte bovenop de berg iets dat lijkt op torens maar het blijft allemaal erg ver weg en een beetje mistig. Rond 14 uur komen we aan in Datong, een flink grotere stad dan Jining, en eenmaal uit het station komen we op een groot plein waar de taxichauffeurs en gidsen meteen op ons nek springen. Ons hotel is meteen aan de rechterkant van het plein dus daar kunnen we meteen naar toe lopen. Het Hongqi hotel blijkt een erg groot en sjiek hotel te zijn met een enorme hal en receptie. We hebben kamer 903 op de 9e verdieping. We vragen of we morgen een excursie kunnen maken naar de hangende tempels (hoewel deze voor reconstructie zijn gesloten) en naar de grot met de 50.000 boeddhabeelden? Er is ook nog een houten pagoda die de moeite waard is, zo vertelt een gids, maar die is ver weg hier vandaan, alle drie zou teveel worden voor 1 dag. We willen er omeven over denken en gaan eerst naar onze hotelkamer. Wat een mooie kamer en een mooi uitzicht! Zo'n luxe hebben we lang niet meer gehad! Zodra we binnen zijn gaat de telefoon en belt een andere gids, Mr. Gao, die de receptionist ook had geprobeerd te bellen. Ik vraag hem naar de kosten voor de excursies, dan hebben we een vergelijking. We gaan weer naar beneden voor de eerste gids en die neemt ons mee via een paar achterafstraatjes naar zijn kantoor. We komen een prijs van ¥350 overeen (zo'n €50) en betalen ¥100 aan. Mochten er nog meer toeristen bij komen dan wordt de prijs lager. Een Engelse gids zit er echter niet in. We lopen terug naar het hotel en vragen waar we vanavond naar toe kunnen dat de moeite waard is? Hij adviseert ons met bus 15 te gaan en krabbelt achterop zijn kaartje een paar Chinese karakters; dat moeten we aan de buschauffeur laten zien. Plots komt er uit een steegje een boze Chinees op ons af, jawel: Mr. Gao! Hadden wij net niet ook een deal gemaakt? Gelukkig weet onze gids hem te bedaren en lopen we toch wat vlotter door. We gaan naar onze hotelkamer voor een heerlijke douche, wat is dat toch genieten! We trekken nu dan eindelijk de fles rosé champagne open die we nog voor mijn verjaardag hadden gekocht. Zo ben ik lekker lang jarig haha! Opgefrist lopen we richting bushalte en zien we na een tiental haltes een stuk nieuwgebouwde Muur. We willen uitstappen maar de buschauffeuze is resoluut en schreeuwt ons iets toe. De hele bus is onder de indruk en de paar Chinezen die ons nog niet met open mond aan staarden, doen dat nu wel! Na nog een paar haltes mogen we er wel uit. Vreemd om te zien dat ze hier een heel stuk muur reconstrueren. Aan de andere kant zijn ze erg op zoek naar toeristen, nu sinds kort de Trans Mongolian Railway niet meer in Datong stopt. We lopen langs een grote weg naast de werf om deze nieuwe muur heen, en komen via een zijstraat ineens in een levendig centrum waar allerlei marktkraampjes staan en mensen spullen en eten verkopen. Wat een geuren en gekrioel van mensen ineens! We lopen tussen alle kraampjes door en krijgen ondertussen ook veel bekijks van de lokale bevolking; waarschijnlijk komen hier niet zoveel westerlingen shoppen! Na een tijdje lopen we door naar een park, waar we ook weer onze ogen uit kijken. Er zijn hier standbeelden en bruggetjes, prachtige bloesembomen en pleintjes waar mensen aan het dansen zijn. Dan zien we een achtbaantje en daar moeten we natuurlijk in! Ieder in een eigen wagentje en hoewel niet over de kop gaat het hard en is het hardstikke eng! Het reuzenrad en de boomstam slaan we over maar er is volop vertier hier, zelfs een dolfinarium en dierentuin. We lopen naar de bushalte en gaan richting station terug. Een paar haltes ervoor stappen we uit en lopen we de hoofdstraat langs. Dat blijkt een schot in de roos als we even later weer een zijstraatje in duiken waar we een hele groentenmarkt vinden! Honderden stalletjes en kleedjes met  groenten, exotisch fruit als Durian, ananas en watermeloen, vlees (ongekoeld) en vis in waterbakken of op een zeiltje op de grond, en kippen in kooitjes. De meeste stalletjes hebben een manier gevonden om hun waar aan te prijzen zonder dat ze moe worden; ze hebben een megafoon liggen waarop ze hun luide boodschap op repeat over straat laten schallen, het liefst allemaal recht tegen elkaar in. We vergapen ons aan alles wat we hier zien en gaan een tentje binnen waar je wat kunt eten. We nemen een Chingtao-biertje en kijken wat de lokale bevolking hier komt eten: hot pot, ofwel een soort bouillon in een kokend hete pan, met verschillende ingrediënten naar keuze: vlees, vis , groenten, soya en noedels. Hoewel niemand hier een woord buitenlands spreekt besluiten we het er toch op te wagen; we bestellen 1 pot "sushi" dat als het goed is "vegetarisch" betekent. Een paar minuten later krijgen we een kokendhete pan voor ons met bakjes en chopsticks. Het is een beetje pittig maar echt heerlijk, dat gaan we zeker ook thuis eens proberen te maken! Maar met stokjes eten is toch een kunst op zich, daar bakken we niet zoveel van. Er zijn zelfs locals die ons geklungel met hun smartphone filmen! We lopen nog wat verder richting het station, ik koop een leuke trui bij een klein shopje (een echte "made in China") en we gaan bij een soort Chinese McDonalds naar binnen. Het systeem is wat wij van een sushi-restaurant kennen, je krijgt een kaart waarop je steeds een maaltijd kunt aankruisen. Naast het feit dat we niet zoveel trek meer hebben, is die bestelkaart natuurlijk alleen maar in het Chinees. We bestellen maar buiten de kaart om door aan te wijzen wat we willen hebben; een schotel met soya en groenten en iets met black fungus dat ik ooit in een toko heb gezien. Erg lekker maar ook hier weer een uitdaging om je bord leeg te krijgen, we krijgen al kramp in onze vingers van de stokjes! We lopen terug naar het hotel via het centrum dat druipt van de neonreclame en knipperverlichting. We komen op adem in ons hotel, waar we na nog een glaasje champagne op het harde bed nagenieten van de kakefonie die daar buiten nog lang blijft doorgaan.