Dag 19: verjaardag vieren in de Trans Mongolië Express!

Zondag 24 april: wakker van de wekker om half 7 en thee met een aardbei op bed gekregen, joepie!! Veel lieve berichtjes op whatsapp gekregen, in NL is het nog net geen middernacht. We douchen (koud!!) en gaan om kwart over zeven naar beneden, waar Tumur en een nieuwe chauffeur alweer klaarstaan. Het restaurant is nog gesloten maar we krijgen een ontbijtje mee voor in de trein. Het verkeer is hier op zondag echt totaal onvergelijkbaar met de rest van de week; er is bijna geen kip op straat en binnen een kwartier stappen we uit voor het treinstation. We praten nog wat met Tumur en geven hem een bijdrage voor een goede bevalling in het ziekenhuis. Een Canadees komt bij ons staan, ook onderweg naar Beijing. De trein komt rond tien voor 8 aan en we nemen afscheid van onze geweldige gids. Hij moet nu nieuwe Nederlandse toeristen uit dezelfde trein opvangen, zij gaan zo door naar het monument van Chenggis Khan en het Terelj National Park. Het toeristenseizoen is nu begonnen. We stappen in wagon 15, bijna vooraan, op de Chinese trein, in coupé met nrs 29 en 30. Er komen twee Mongoolse mannen in onze coupé bij. Naast ons zitten twee jonge Denen en twee Amerikaanse dames. Op het perron was het een paar graden onder nul, maar hier binnen is het heerlijk zomers met zo'n 25'C! We installeren ons, waarna de bewaker onze treintickets inneemt. Even later gaan de Mongolen een tukje doen en wij kijken vooral naar buiten door de vieze raampjes naar het uitgestrekte lege landschap. Soms een ger, soms een klein stationnetje, ineens een windmolenpark!! En na twee uur zien we een vliegveld met gecamoufleerde bunkers. Onze trein stopt af en toe voor een tegemoetkomende goederentrein, bijna altijd afgeladen vol met steenkool. We gaan naar de restauratiewagen die prachtig is gedecoreerd met Mongools houtsnijwerk. Aan een van de tafeltjes zit een bekende van eerder deze reis: Connor, de Ier! We schuiven aan, drinken een biertje, eten een salade en kunnen bij hem nog €5 inwisselen voor een paar duizend Tigrik. We praten over onze belevenissen en wat er nog voor ons ligt. Hij is vorig jaar afgestudeerd als geoloog en nu onderweg om uiteindelijk 2 jaar te gaan werken in Australië. Hij reist naar Beijing en door naar Hongkong en neemt dan het vleigtuig naar Bali waar zijn zus woont. Hij was afgelopen week onder meer op excursie naar de Gobi woestijn, dat klinkt toch ook erg leuk om nog eens te doen (Bali trouwens ook haha)! 
We stoppen ergens bij een dorpje in deze verlaten steppevlakten met de naam Choyr. Voor het stationsgebouw staat een standbeeld van de eerste kosmonaut van Mongolië waar ik gauw een foto van maak. Het is maar een korte stop, we zien nog wel de verkoopsters die ik winkelwagentjes frisdrank, warme deeghapjes en bijzondere stenen proberen te verkopen. We gaan weer naar onze coupé, eten wat brood met Mongoolse Goudakaas en vallen in slaap van het woestijnachtige uitzicht. Ruim twee uur later worden we weer wakker met nog altijd hetzelfde uitzicht: zand met wat graspollen en heel soms een ger of een koe, maar meestal met niks. De enorme afmetingen vam het land worden zo pas echt duidelijk. Bizar om te bedenken hoe Djenghis Khan en zijn opvolgers met hun enorme legers meerdere malen door dit uitgestrekte niks zijn moeten trekken, waarbij ieder in zijn eigen voedsel moest voorzien. De reden dat iedereen zelfvoorzienend moest zijn, was dat je hierdoor geen eindeloze logistieke lijn hoefde te tegelen die de troepen moest voorzien van eten, munitie en andere spullen. Zo waren ze veel wendbaarder en konden ze over veel grotere afstanden reizen. Djenghis Khan had trouwens als eerste een tactiek bedacht om efficiënt zijn enorme troepenmacht aan te kunnen sturen; iedere legereenheid bestond uit 9 mannen en een leider. Van nog 8 zulke legereenheden maakte deze leider weer deel van een hogere eenheid, die op hun beurt weer leiding kregen van een hogergeplaatste strijder. Zo zorgde Djenghis ervoor, dat hij een enorme hoeveelheid mensen kon aansturen door slechts 9 man te instrueren. 
Rond kwart voor 4 komen we aan in het stadje Sayn-Shand met zo'n 20.000 inwoners, volgens ons handboek de grootste "stad" tussen Ulaanbaatar en de grensstad Dzamyn-Ude. Er staan wat vrouwen met wat frisdrank en koekjes in grappige gele kioskjes en we gaan naar binnen in de stationshal waar het zowaar lukt om Mongools geld te pinnen! Hoera, toch nog warm eten vanavond :) 
Er lijkt hier in het stadje werkelijk helemaal niets te beleven, toch staan er een paar flatgebouwen en een soort hotel/restaurant en zien we een paar kinderen spelen in het zand. Er groeit hier nauwelijks een boom of grasspriet. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien als ik hier was geboren... We hebben nu 8 uur gereden over 470km, en hebben nog 220km voor de boeg waar we volgens de planning nog 4 uur over zullen doen. En dan komt dus nog de hele grenscontrole in beide landen en in China ook nog de onderstelwisseling. Dat wordt nog een lange dag/nacht!
We zien onderweg de eerste kamelen en af en toe een paar gazellen. 
We rijden maar door met een slakkengangetje en gaan weer naar het restauratierijtuig. We nemen een verjaardagsbiertje en spelen een spelletje Agricola. Rond 18 uur bestellen we wat eten en onze laatste Mongoolse Tigrik maken we net voor sluitingstijd op. Tegen 20 uur komen we aan in Zamin Uud (uud betekent deur). We moeten rechtop zitten en elk rijtuig krijgt bezoek van een Mongoolse versie van Lara Croft. Ze checkt onze paspoorten en neemt ze allemaal mee. Vervolgens komen een aantal militairen die de bagage checken; we moeten de banken omhoog tillen en even later komt er ook een deugshond langs. Ze pakken het nogal serieus aan! Een half uurtje later begint de trein hortend heel langzaam verder te rijden en staat na 10 minuten stil in de middle of nowhere. Blijft een raar gevoel, zo zonder paspoort en visa. Na weer een half uurtje hobbelen we weer terug naar het station, waar we even later weer onze paspoorten terugkrijgen. Lara is heel attent want ze wenst me een fijne verjaardag :)
Dan staan we nog zeker een drie kwartier stil. Om de tijd te doden probeer ik onze Chinese medereiziger zover te krijgen dat hij mijn naam in Chinese karakters (Pinying) opschrijft in mijn boekje. Wat is dat lastig communiceren als je elkaars taal niet kent en  ook de logica en gezichtsuitdrukking totaal verschillen! Het lukt mij in elk geval om hallo (ni hao) en bedankt (xie xie) in Chinese karakters te tekenen zodanig dat hij begrijpt wat er staat!
Rond 21:30 uur gaan we dan rijden en na een goed half uur komen we aan op een enorm rangeerterrein en zien we de eerste gebouwen met Chinese neonletters. Het is ineens weer 21:10 uur want de tijd gaat hier een uur terug. We stoppen op het station en een paar Chinese douaneambtenaren komen binnen. We leveren de customs formulieren in en ook onze paspoorten gaan weer mee. De wc's zijn en blijven dicht, evenals de ramen. De temperatuur loopt lekker op, maar komt nog niet in de buurt van de gemiddelde temperatuur in de ger. De provider op mijn iPhone heeft ook ineens Chinese karakters gekregen. Best gek. Om 21:45 krijgen we onze paspoorten terug en een kwartier later rijden we weer een stukje richting Mongolië. Het spoor op perron 1 is een dubbel spoor zien we nu. Dat is handig met die verschillende spoorbreedtes.
Een half uur later, om 22:15 uur rijden we stapvoets een grote hal binnen. Op de rails naast ons liggen de nieuwe onderstellen al op ons te wachten. Voor elke wagon staan er grote ijzeren oranje installaties klaar die de wagons omhoog kunnen liften. Wat een enorm omslachtige manier om van breedte te veranderen. Is het niet veel simpeler om de mensen met hun spullen op een andere trein te laten overstappen? 
Om 22:45 uur zijn we meer dan een meter omhooggetakeld en zien we via het achterraampje hoe de brede onderstellen worden weggereden en andere eronder komen. Dan worden we weer langzaam naar beneden gelaten en ondertussen wordt het smallere onderstel aan onze wagon geborgd.   De laatste centimeter vallen we vrij ruw en de beheerder komt in de laatste coupé even checken of de bodem niet gespiest is. Alles oké seint hij naar de opzichter bij de oranje paal buiten. Hij schakelt zijn knoppenkast uit en legt er een mooi blauw kleedje terug overheen. Naast ons worden waarschijnlijk de achterste wagons van onze trein opgetild en kunnen we het schouwspel van de zijkant bekijken. Ondertussen loopt een Chinese official in het gangpad. We horen hem ineens rochelen en hij flatst zijn fluim gewoon op het gangtapijtje!! IEW! Daar ga ik de komende week echt NIET aan wennen...
Om half 12 rijden we de hal uit en komen we terug bij het perron. Het zou nu wel heel erg fijn zijn als ik binnenkort kan plassen. Zo'n plaszak is misschien wel handig, maar dat ga je in het TL-licht van de coupé te midden van je reisgenoten toch niet zo makkelijk uitproberen...
Even later stopt de trein en hoor ik iemand uitstappen. Samen met de Chinees uit onze coupé en een van de Amerikaanse dames uit de coupé naast ons stappen we uit. Als ik de beheerder vraag hoe lang we hebben, antwoordt hij "1 uur". Op het perron schalt uit alle luidsprekers een klassiek muziekje, een of andere vrolijke wals. Het is hier zeker vergelijken met de vorige twee landen brandschoon. We lopen richting de stationshal als we plotseling het geluid horen van een vertrekkende trein....? De locomotief is met de eerste vijf wagons, waaronder dus ook die van ons, losgekoppeld en rijdt er nu vandoor!!?! Nou maar hopen dat dat goed komt! We lopen door en na een paar dichte deuren komen we bij een hal waar -hoera!- een wc is! Ik krijg bijna tranen in mijn ogen en ben nog nooit zo blij geweest met een frans toilet! 
We kijken of we een ATM kunnen vinden maar zien alleen een supermarktje op de eerste verdieping. We willen nog naar buiten gaan maar dat vindt de bewaking echt niet goed. Dan lopen we maar terug naar de trein, en we zien onze wagon met een paar nieuwe aangekoppelde, Chinese wagons, gelukkig terugkomen. We mogen weer instappen en gaan ons bedje klaarmaken. Wekkertje om kwart over 5 maar een paar uurtjes slaap zal best wel lukken. Ergens rond een uur of half 2 gaat de trein weer rijden. Wij zijn dan al in Chinees dromeland.