Dag 11: terug verder in de trein naar onbekende werelden

Zaterdag 16 april: heel vroeg de wekker en een heerlijke warme douche genomen. In het restaurant krijgen we het vreemdste ontbijt ooit: warme ciabatta met kaas en groenten geserveerd met gebakken aardappelen en tartaarsaus, met toast en een hardgekookt ei de blini met smetana als toetje zijn een fijne afsluiter. Pretty heavy stuff! 
Om iets voor 7 zit onze Vladimir al klaar in de lobby en brengt ons vlot naar het station. Hij zorgt dat we bij de juiste wagon #5 komen en zwaait ons dan uit. We gaan nog even naar buiten waar een meisje uit California ons aanspreekt. Ze heet Nadia en is al een maand of 7 onderweg van midden Amerika via Tanzania en verschillende landen in Europa nu naar een station voor Ulaanbaator waar ze een maand gaat werken op een paardenboerderij. Er komt een Ier, Conor, bij staan die een zware nacht achter de rug heeft. Hij was zijn paspoort kwijt maar vond hem gisteravond terug in de restauratiewagen en heeft dat de rest van de nacht uitgebreid en met veel drank gevierd. Verder zijn er veel zweden en chinezen aan boord van deze Chinese trein. De achterste twee wagons zijn Russisch, waaronder dus de restauratiewagen. Even later lopen onze Frans/Zwitserse vrienden ook het perron op, wat een gezellige boel! We blijven kletsen tot we van de guard naar binnen moeten. Bij het instappen zien we dat de samvar hier echt gestookt wordt op steenkool. Het comfort is wel wat minder dan in onze Russische trein, de banken wat harder en de ramen wat viezer. Maar we hebben (in elk geval voor nu) een coupé voor onszelf, dat is erg luxe! De trein rijdt met een slakkegangetje richting de zuidkant van het meer de bergen op en kronkelt door besneeuwde berken- en naaldbossen. We komen door twee tunnels en zien eindelijk weer het Baikalmeer! We stoppen aan de zuidpunt op een klein stationnetje ('s morgens in de vroegte) voor slechts 2 minuten. In het Transsib Handbook staat dat er waaghalzen zijn geweest die vanuit hier rennen naar het meer om te pootjebaaien en weer terugrennen. Sommigen haalden de trein niet en daarom wordt het ook afgeraden. Wij willen alleen het perron op maar de deuren blijven gesloten helaas... We komen door de
Restauratiewagen en gaan maar zitten. De beheerster heeft het prachtig ingericht, compleet met kerstknipperlichtjes en bloembakken met stekjes voor de ramen. We nemen een borschsj zonder biet maar met zwart brood en smetana. Terug in de coupé eerst maar ff een dutje doen. Na een uur of twee rijden we nog altijd langs het Baikalmeer, dat in totaal meer dan 600km lang is. Na een paar uur komen we aan in Ulan-Ude, waar we drie kwartier stilstaan voor -naar later blijkt- omwisseling naar een diesellocomotief. We lopen naar de voorkant van het station en kopen in een winkeltje wat bier en tucjes. We hebben niet zoveel roebels meer maar willen die morgen wel op hebben gemaakt. We verbazen ons over de hoeveelheid mensen die hier bijvoorbeeld vandaag allemaal werken aan het witverven van de strepen op het perron; zeker 4 maar misschien wel meer. Als we weer verder rijden verbazen we ons over de uitgestrektheid maar ook de viezigheid van de stad. Overal ligt gedumpt afval en achtergelaten oude auto's. De bodem is hier ineens wel zanderig, dat hebben we tot nu toe niet gezen. Buiten Ulan-Ude valt op dat het landschap ineens erg is veranderd. We reizen nu ineens naar het zuiden en zien hier uitgestrekte grasvlakten ("teletubbielandschap"). Er grazen koeien en paarden  en dat is voor het eerst dat we dat zien. We dutten wat in en een paar uur later hebben we uitzicht op het Goose Lake. Het is hier heel erg afgelegen en enorm verlaten. In de verte alleen de hoge rood-witte schoorstenen van de kolen-elektriciteitscentrale. Dan buigen we af verder naar het zuiden. Wij buigen af naar de restauratiewagen om de laatste roebels op te maken. Het is hier aardig druk met voornamelijk Zweden en onze Franse vrienden. We bestellen 2 biertjes, 2 bordjes friet met champignons en een schaaltje salade. Twee oude Zweede mannen komen bij ons zitten en vertellen over hun avonturen in het Rusland van 1961. De dame die de wagon beheert lacht haar gouden tanden bloot, totdat we de rekening vragen. Volgens de kaart hebben we precies genoeg geld maar op het rekenmachine vraagt ze ons 100 roebel meer. Uiteindelijk vindt ze t wel best en gaan we naar onze coupé. We pakken het halve flesje wodka dat we nog hadden en wat nootjes en tomaten en gaan naar de coupé van de Fransen (Céline, Morgan, Nicholas en ...). We toosten op belangrijke zaken, Céline stemt haar meegebrachte gitaar en samen zingen we gezellig "Nathalie". Dan worden we door de Chinese beheerder ineens gesommeerd terug te keren naar onze eigen coupé omdat we inmiddels stil staan voor de grenscontrole. We staan even buiten te wachten bij het station van Naushki tot de douane bij onze wagon komt. Helaas zijn we vergeten te plassen vóór dit moment. De douane mevrouw, een echte Nikita, bekijkt serieus onze paspoorten en visa met allerlei apparatuur. Ondertussen komt een Chinese versie van Lara Croft onze coupé bestijgen en zoekt onder banken en in hoekjes maar vindt t al gauw goed. De Chinezen of Mongolen in onze wagon worden ook bestempeld en daarna staan we nog zeker een uur stil, waarin er soms ineens met een ijzeren staaf tegen de onderkant van de trein geslagen wordt. De wc gaat pas over een uur -tegen 22 uur lokale tijd- open begrijp ik van onze beheerder.
Feest! Iets over tien gaat de trein rijden en opent de beheerder het toilet. Joehoe! Nog nooit was ik zo blij met zo'n smerig toilet!! Een minuut of 10 later krijg ik een sms van KPN dat bellen naar NL 314 cent per minuut kost! 
De trein hobbelt intussen door en we zijn in afwachting van het eerste Mongoolse treinstation Sukhbaator. Na een kwartiertje komen we daar en al gauw komt een officiële Mongoolse douanedame onze paspoorten meenemen. Wij moeten declaratie- en douaneformulieren invullen. Er komen nog allerlei andere figuren langs, waaronder een meneer met een hele grote officiële pet die eigenlijk een praatje wil maken maar geen buitenlands lijkt te spreken. Anderhalf uur later vertrekken we weer... richting Rusland?? Na een kilometer staan we weer stil en na een kwartier gaan we weer richting Sukhbaator en staan we daar weer stil. Dit herhaalt zich een paar keer. Ondertussen zitten er nog altijd een paar als militair geklede officials in het beheerdershok. En de Chinezen in onze wagen blijven smerig hoesten en rochelen, iew. Na eindeloos zinloos wachten vertrekken we met een dikke vertraging van zeker een uur tegen 2 uur (het is inmiddels 6 uur later dan Moskoutijd) dan eindelijk het Mongoolse land in. Onze bedjes hadden we al opgemaakt dus even tandenpoetsen in de smerige stinkende plee (excusez le mot) en dan heerlijk horizontaal.