Dag 14: van rustgevende steppe naar hektisch Ulaanbaatar

Dinsdag 19 april: als om zeven uur de beheerder het vuur weer komt maken ben ik al even wakker. We ruimen onze spullen bij elkaar en zetten wat kadootjes voor de beheerders op het tafeltje. We gaan ontbijten, zelfs met gekookt eitje en getoast brood! Daarna krijgen we nog een kijkje in de ger van de beheerders. Die is een stukje groter en mooi ingericht. Alle meubeltjes zijn kleurig beschilderd en naast twee bedden (een links een rechts) hebben ze ook kastjes,  een aanrechtje en een kastje met een tv erop. Op het tafeltje staat wat speelgoed. Heel compact en efficiënt, daar kan Ikea nog wat van leren. We genieten voor onze ger in het zonnetje nog van de stilte, de zon en de rust voor onze chauffeur ons al weer komt halen. Het is de perfecte plek voor een stilteretraite en om even te aarden en tot jezelf te komen. Ik denk dat ik hier graag nog even naar toe zou willen kunnen!
We rijden terug naar de stad en een uurtje later zijn we in de voorstad. We zien ontzettend veel politie op de been, de chauffeur vertelt met 3 woorden Engels dat er vandaag onderhandelingen zijn met Russen, Chinezen, Japanners en Koreanen. Het is dan wel in onze ogen een kleine stad, maar wel de hoofdstad van een immens land! We komen weer aan bij ons Dream Hotel waar we nu op de 5e verdieping een kamer hebben. Toch wel fijn, wifi en een warme douche! Als we weer zijn opgefrist lopen we de stad in. Via het centrale plein met enorme afmetingen en een standbeeld vam de nationale held lopen we de Peace Avenue af. Het aantal agenten is hier enorm en het valt ons ineens op dat de verkeersregelaars geen enkele auto meer doorlaten. Een minuut of 5 later komen er auto's met zwaailichten aan en een flink aantal dure geblindeerde wagens. Zo dicht bij veel politieke leiders zijn we niet vaak geweest, wel jammer dat je geen idee hebt wie er in de auto's zitten. Als de stoet voorbij is gaat het gewone verkeer weer z'n drukke gang. We lopen door een parkje waar een groepje mannen bij elkaar druk bezig zijn met wat een gokspelletje blijkt. Dat lijkt me link met zoveel agenten in de buurt maar mogelijk wordt er niet echt tegen opgetreden. Verderop zitten nog een paar groepjes mannen, zij blijken aan het schaken te zijn. Later horen we dat het schaakspel ooit in Mongolië is ontstaan en dat het nu nog altijd heel populair is. Het hoort alleen niet tot de belangrijkste drie sporten; dat zijn boogschieten, worstelen en paardrijden. We lopen een heel stuk de Peace Avenue af, komen over een droge rivierbedding heen en na een beetje gezoek vinden we het puzzelmuseum. We worden vriendelijk ontvangen door een dame die erg goed Engels spreekt en ons zal rondleiden. We doen overschoenen aan en komen in de eerste zaal. Meneer Tumen, nu 73 jaar oud en van beroep minister van economische zaken geweest, is op zijn 11e begonnen met het maken van houten puzzels. Veel daarvan zijn wereldberoemd geworden. Het zijn puzzels uit houten onderdelen die je met een aantal handelingen in elkaar moet zetten. Hij heeft vaak meegedaan aan jaarlijkse wereldpuzzelevenementen, waarvan ze in het museum ook heel veel puzzels tentoongesteld hebben. Meneer Tumen heeft bij een aantal puzzels die er relatief eenvoudig uitzien een prijs uitgeloofd van $10.000 voor degene, die hem binnen 10 minuten weet op te lossen. In andere zalen hebben ze nog veel meer liggen: bordspelen, spellen als domino's en het enkelbot-spel dat hier erg populair is, goocheltrucs, speelgoed, poppen en ook een hele zaal vol met meer dan 100 verschillende schaakspelen. Een paar zeer bijzondere, fijn houtsnijwerk maar ook een zilveren en het grootste schaakspel van Mongolië, uitgebeeld met beelden van Djengis Khan en andere strijdmannen. Er is nog een zaal met een paar gertenten, waar we ook kunnen zien hoe deze opgebouwd worden en oorspronkelijk worden ingericht. Aan de muren hangen foto's van beroemde mensen die dit museum en meneer Tumen hebben bezocht; onder andere George Bush en de Dalai Lama. In het winkeltje kopen we wat souvenirs en een zilveren ring die uit vier afzonderlijke ringetjes bestaat en die als een puzzel in elkaar moet worden gezet. Ik oefen een paar keer want ookal zit er een gebruiksaanwijzing bij, het ziet er toch erg complex uit. Na 5x lukt het me nog steeds niet dus ik hoop maar dat het ringetje nooit uit elkaar valt...
We lopen terug naar het centrum en komen bij de winkeltjes aan de Peace Avenue. We vinden Mary&Martha waar we prachtige oude wandkleden zien. We vinden ook Café Amsterdam maar die gaat na de winterstop helaas pas 1 mei open. We komen bij de State Department Store, een soort Bijenkorf met roltrappen naar 6 verdiepingen met allemaal aparte winkeltjes. We bewonderen de Cashmere sjalen en truien die hier toch nog erg duur zijn. We steken over en komen in een erg leuk straatje, waar wat winkeltjes en koffiezaakjes zitten. We gaan binnen bij "Central Perk" dat volledig is gebaseerd op de tv-serie Friends. We drinken een heerlijke mix van kiwi / sinaasappel met Sprite en ijs en een groot stuk heerlijke brownie erbij. Dat gaat er wel in na een wandeling van zo'n 11 kilometer! We lopen nog wat verder naar Seoel Street waar een hoop restaurants zouden zijn. We zien er niet veel maar wel een Ierse Pub dus gaan we een heerlijk biertje drinken. We proberen uit te vinden of er een marktje is maar daar komen we niet echt achter. We lopen een stukje terug omdat we in ons handboek lazen dat er een Beatles-monument zou staan. Het klopt! Ik denk niet dat de Beatles hier geweest zijn maar de fans hebben geld ingezameld om dit standbeeld te kunnen oprichten. We lopen terug naar het hotel waar we de spulletjes wegzetten en even opfrissen. We gaan op zoek naar een Mongools restaurant en komen bij het centrale plein. Een eindje verderop staan groepjes jongemannen wat te roepen naar voorbijgangers; ze verkopen waarschijnlijk sigaretten of drank vanuit hun kofferbak. Er zijn veel eettentjes, vooral Koreaanse, maar het lukt ons niet echt een goed lokaal restaurant te vinden. We gaan uiteindelijk naar de Blue Tower, en hoewel de guard ons meldt dat het al gesloten is nemen we toch de lift naar de 23e verdieping. Daar blijkt een poepsjieke bar en loungerestaurant te zijn met hoogpolig tapijt en rondom uitzicht over de hele stad. Zo hoog alsof je uit een vliegtuig kijkt! Het is hier zeker voor Mongoolse begrippen vrij duur maar we eten een prima westerse maaltijd. We genieten nog even van het adembenemende uitzicht en lopen dan rond 12 uur terug naar het hotel. Onze buren zijn een flink feest aan het bouwen en roken en drinken wat af, maar wij hebben zoveel indrukken opgedaan vandaag dat we heerlijk op onze (harde) bedjes in slaap vallen.