Dag 9: een mooie koude dag in en rond het Baikal Meer

Donderdag 14 april: We hebben heerlijk lang geslapen en om half 9 uit onszelf wakker geworden. We douchen en gaan naar beneden voor een vers ontbijt van... warme havermoutpap en gekookte worstjes... Oei. We hebben gelukkig ook een mandje brood, wat kaas en een soort eierkoek. Dat gaat er wèl in. Als we Dinis vertellen dat we vanavond toch niet van zijn banja gebruik zullen maken wordt hij tamelijk sjacherijnig. De rest van de dag zegt hij nauwelijks meer iets tegen ons.. We vertrekken naar het kerkje in een van de drie dalen van Listvyanka. Het is vandaag een stuk minder helder, de bergen die we gisteren zo mooi konden zien liggen aan de overkant zijn nu helemaal niet meer zichtbaar. We lopen langs oude, vervallen huisjes maar tussendoor staan ook nieuwe grote houten of stenen huizen. De wegen zijn hier op de hoofdweg na bijna niet verhard. Er lopen wat honden los, ook zij zijn door de modder overal nogal vies. Het laatste stukje naar de kerk is best een uitdaging, over het ijs waaronder een riviertje loopt maar dat al flink aan het smelten is. Zo komen we bij de poort en lopen het kerkje in. Het is een ruimte, waarin zowel het altaar en allerlei ikonen hangen, maar ook een winkeltje is en een steiger staat, het wordt flink gerenoveerd. We steken een wassen kaarsje aan bij Maria en gaan daarna de tuin in waar we de priester tegenkomen. Op een werkplaats staat de nieuwe koperen koepel al klaar om op het dak te worden gehesen. We lopen een eindje langs de bergramd. Hier staan wat grotere huizen en appartementen. Verderop komen we bij het kerkhof. Heel indrukwekkend, op de grafzerken staan de foto's van de overledenen gegraveerd. Op de graven liggen grote kransen plastic bloemen. Ook hebben veel graven een hek eromheen en een tafel met een bankje. Her en der zien we op een graf een bordje of een glas staan. We vermoeden dat de nabestaanden hier regelmatig met de overledenen proosten op het leven. Onderweg komen we de moeder van Dinis tegen, ze is de teckel aan het uitlaten en praat honderduit over haar dorp en of we het steenmuseum al gezien hebben? Nog niet maar daar willen we later vandaag nog wel heen. 
We lopen naar een bakkertje waar we erg lekkere koffie en koeken bestellen. Dat smaakt stukken beter dan de pap van vanochtend! We lopen weer richting het stadje en lopen plots tegen Nigel aan! Zij zijn zojuist aangekomen uit Irkutsk en gaan richting Port Baikal voor een boottochtje. We nodigen hen uit voor een ritje met de hoovercraft maar dat zien ze niet zo zitten. We spreken wel af voor vanavond om te gaan eten, om 20 uur bij de kiosk waar we nu staan. 
We lopen naar het strandje en vragen de eigenaar van de camouflageboot of we een ritje kunnen krijgen langs onder meer de zeehondjes en de Shaman Rock? Voor 1000 p.p. doet hij dat graag. We krijgen een rit van een half uur. Eerst naar het noorden waar we in de verte twee zwarte puntjes zien. We komen steeds dichterbij, dan gooit de chauffeur de voordeur open en mogen we voorop staan terwijl hij nog steeds verder rijdt. Dan kijken we door zijn verrekijker en zien we echt een mooie dikke zeehond liggen! We proberen foto's te maken maar het is toch best ver weg. Ineens rolt hij om en poef! issie verdwenen. Dan gaan we weer binnen zitten, draaien we om en gaan naar de zuidkant van het meer, waar de uitstroom van de rivier Angara is, die ook door Irkutsk loopt. We gaan 75km/u over het ijs en komen ineens bij de rivier waar er geen ijs meer is. Je merkt meteen dat de boot zich anders gedraagt op water. Al gauw zijn we bij de Shaman Rock waar we kort aanmeren. De deur gaat weer open en we stappen op de boeg. Daar vertelt hij ons de legende van Angara, een van de 336 dochters van (vader) Baikal, de allermooiste (die andere staan voor alle rivieren die in het Baikalmeer stromen). Papa Baikal wilde haar uithuwelijken maar zij was verliefd op de grote Yenisei. Ondanks dat papa het niet goed vond, vluchtte ze op een dag naar Yenisei. Baikal kon haar niet tegenhouden maar hij greep nog net haar haar (of kroon) en die is daar toen ter plekke versteend. 
In de jaren '50 heeft men verderop een dam gebouwd met elektriciteitscentrale. Hierdoor is de waterspiegel een meter gestegen en is er van de Shaman Rock niet veel meer te zien. We gaan weer naar binnen en varen terug naar het ijs. Op het ijs gaan de chauffeur ineens capriolen uithalen en gaan we met een vaartje van zo'n 60km/u drie rondjes om de eigen as over het ijs. Nee ik heb niet gegild. Niet hard dan. Niet heel erg hard. Oke misschien een klein beetje... Dat vond hij zo leuk dat hij dat truucje nog een keer uithaalde!
Na een paar minuten komen we weer terug op het strandje en nemen we afscheid. Dat was echt supervet!
We lopen met een beetje trillende benen door via de markt naar de weg die een stukje naar boven loopt, waar een groot houten hotel staat en een picknickplaats is. Terug beneden eten we wat in een tentje bij de markt en drinken een lekker biertje. Over het ijs zien we in de verte twee gedaanten aankomen; het blijken langlaufers te zijn die over het zachte ijs richting Listvyanka komen. Terwijl het ijs volgens onze hoovercraftchauffeur echt niet meer betrouwbaar is en binnen 3 weken volledig weggesmolten zal zijn! We gaan de stalletjes nog een keer langs en kopen een mondmuziekinstrument. Daarna gaan we richting B&B terug. We komen nog langs een stalletje en daar kopen we een klein steentje van de paarse (charoïet) en van de groene steen (nephroïet) die voor dit gebied uniek zijn. Ik hoop er in NL een ring van te kunnen laten maken! We lopen terug maar de B&B via het strand en gaan even opwarmen in het huisje. We lopen even later de vallei in op zoek naar het edelstenenmuseum. Dat hebben we vrij snel gevonden en... het is vandaag gesloten! We gaan daarom maar richting het stadje. We drinken wat in de Mongoolse ger-tent. Groene thee hebben ze wel maar alleen met melk (iew) dus dan maar zwarte thee met citroen.. Hoewel we bijna een uur te vroeg zijn voor onze afspraak met de Engelse mannetjes. We lopen wat over de boulevard als ik ineens mijn naam hoor; Nigel zit in een cafétje, of we even binnen komen? Dan kan ik meteen vertalen! Binnen zitten 3 russische mannen aan een tafel met Nigel erbij. Op tafel staan bakjes met vis, geprkeld en gerookt, groenten, kaviaar van de omul-vis en water. O ja en wodka. "Samagon" dat herinner ik me nog: zelfgestookte wodka. Hier doen ze dat met een soort cranberries en ceder-pijnboompitjes. Erg lekker maar de glazen zijn groot en het tempo hoog... Ook dat herinner ik me nog.. Michael, Nigel's vriend komt er even later ook bij en je begrijpt dat we geen restaurant meer hebben gezien die avond. Om een uur of half 12 lopen we door de kou naar onze B&B na uitgebreid afscheid te hebben genomen. Gauw in bed, morgenochtend gaan we naar Irkutsk voor het volgende deel van ons enorme avontuur!